در زمانهاي بسيار قديم وقتي هنوز پاي بشر به زمين نرسيده بود، فضيلت ها و تباهي ها دور هم جمع شده بودند، آنها از بي کاري خسته و کسل شده بودند.
ناگهان ذکاوت ايستاد و گفت بياييد يک بازي بکنيم مثل قايم باشک.
همگي از اين پيشنهاد شاد شدند و ديوانگي فورا فرياد زد، من چشم مي گذارم و از آنجايي که کسي نمي خواست دنبال ديوانگي برود همه قبول کردند او چشم بگذارد.
ديوانگي جلوي درختي رفت و چشم هايش را بست و شروع کرد به شمردن يک دو سه همه رفتند تا جايي پنهان شوند.
لطافت خود را به شاخ ماه آويزان کرد، خيانت داخل انبوهي از زباله پنهان شد، اصالت در ميان ابرها مخفي شد، هوس به مرکز زمين رفت، دروغ گفت زير سنگ پنهان مي شوم اما به ته دريا رفت، طمع داخل کيسه اي که خودش دوخته بود مخفي شد و ديوانگي مشغول شمردن بود هفتاد و نه … هشتاد … و همه پنهان شدند به جز عشق که همواره مردد بود نمي توانست تصميم بگيريد و جاي تعجب نيست چون همه مي دانيم پنهان کردن عشق مشکل است، در همين حال ديوانگي به پايان شمارش مي رسيد نود و پنج … نود و شش. هنگامي که ديوانگي به صد رسيد عشق پريد و بين يک بوته گل رز پنهان شد.
ديوانگي فرياد زد دارم ميام. و اولين کسي را که پيدا کرد تنبلي بود زيرا تنبلي، تنبلي اش آمده بود جايي پنهان شود و بعد لطافت را يافت که به شاخ ماه آويزان بود، دروغ ته درياچه، هوس در مرکز زمين، يکي يکي همه را پيدا کرد به جز عشق و از يافتن عشق نا اميد شده بود. حسادت در گوش هايش زمزمه کرد تو فقط بايد عشق را پيدا کني و او در پشت بوته گل رز پنهان شده است.
ديوانگي شاخه چنگک مانندي از درخت چيد و با شدت و هيجان زياد آن را در بوته گل رز فرو کرد و دوباره و دوباره تا با صداي ناله اي دست کشيد عشق از پشت بوته بيرون آمد درحالي که با دستهايش صورتش را پوشانده بود و از ميان انگشتانش قطرات خون بيرون مي زد شاخه به چشمان عشق فرو رفته بودند و او نمي توانست جايي را ببيند او کور شده بود! ديوانگي گفت من چه کردم؟ من چه کردم؟ چگونه مي توانم تو را درمان کنم؟ عشق پاسخ داد تو نمي تواني مرا درمان کني اما اگر مي خواهي کمکم کني مي تواني راهنماي من شوي.
و اينگونه است که از آنروز به بعد عشق کور است و ديوانگي همواره همراه اوست! و از همانروز تا هميشه عشق و ديوانگي به همراه يکديگر به احساس تمام آدم هاي عاشق سرک مي کشند …
درباره این سایت